Lata 30-te w malarstwie Fedkowicza wiążą się z wyzwoleniem koloru, nadaniem mu głębi i mocy. Formalne i nieformalne zagadnienia w malarstwie polskim" (1947), "Moja droga" 1) Środkiem wyrazu artystycznego w malarstwie NIE JEST: a) bryła b) kompozycja c) plama d) faktura e) kształt 2) Impast to; a) barwa zimna b) technika nakładania farby c) nazwisko malarza d) rodzaj perspektywy 3) Sceny bitewne prezentuje: a) malarstwo religijne b) malarstwo mitologiczne c) malarstwo rodzajowe d) malarstwo batalistyczne e) abstrakcja 4) Techniką malarską NIE JEST: a Posiadamy antyczne obrazy na sprzedaż, a także grafiki i wiele innych przedstawień malarskich. Prowadzimy skup starych obrazów religijnych i historycznych z udziałem rzeczoznawcy. Szczególnie zależy nam na malarstwie polskim z XIX i XX wieku, jednak chętnie przyjmiemy również antyki europejskie. i Michał Płoński. Orłowski łączył w swej twórczości bystrość obserwacji realisty z temperamentem romantyka. Rysował bitwy, sceny rodzajowe, zabawy w karczmach, targi, zaprzęgi, traktując obrane przez siebie tematy bardzo wrażeniowo, rzucając je na papier swobodną kreską, podkreśloną niekiedy barwną plamą. Galeria obrazów FineArtExpress prezentuje reprodukcje znanych malarzy minionych epok i arcydzieła malarstwa światowego w formie wydruków na płótnie canvas i wydruków na papierze. Wybierz zdjęcie i zamów reprodukcję obrazu na płótnie lub na papierze archiwalnym. Zamawianie jest bardzo proste: Krok 1. Wybierz zdjęcie i produkt. Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. W Polsce malarstwo krajobrazowe rozwinęło się w połowie XIX w. za sprawą wielkiej indywidualności artystycznej - malarza, znakomitego pedagoga i krytyka sztuki – Wojciecha Gersona (1831-1901). Gerson był czołowym reprezentantem akademizmu i realizmu, związanym z warszawskim środowiskiem artystycznym. Malarstwo pejzażowe Gersona, utrzymane w realistycznej konwencji, wynikało z jego ogromnego zainteresowania życiem codziennym polskiej wsi, umiłowaniem natury i zachwytem nad pięknem polskiego krajobrazu. Odbył wiele wędrówek po kraju, szczególnie upodobał sobie Tatry i Podhale, zachowały się także szkice z miejscowości Galicyjskich. Z wypraw przywoził rysunki i studia akwarelowe, które były podstawą do powstających w pracowni dzieł olejnych. Według Gersona fundamentem w dążeniu do biegłości w sztuce było skrupulatne badanie natury. Jako przedstawiciel realizmu stawiał on na pierwszym miejscu precyzję w opanowaniu rysunku, przewagę treści nad formą, natomiast kwestie kolorystyczne schodziły na dalszy plan. W przypadku malarstwa pejzażowego pozwalał sobie jednak na nieco więcej swobody. Artysta uważał, że przyroda stanowi „niewyczerpaną skarbnicę prawdy i piękna, które dla każdego stoi otworem” Józef Chełmoński: pokorny obserwator natury Nauki wyniesione z pracowni Gersona wziął sobie do serca Józef Chełmoński (1849-1914), szczególnie w pierwszym okresie twórczości. Artysta znany jest szerokiej publiczności dzięki obrazowi Babie lato (1875 r.). „Przy studiowaniu przyrody, nie wolno jej powtarzać bezmyślnie, lecz jak nauczał Gerson należy badać naturę rzeczy, to znaczy nie zadawalać się namalowaniem chwilowego wrażenia, lecz trzeba zrozumieć dane zjawisko. Odnosi się to zarówno do anatomicznej budowy roślin, zwierząt, ludzi, do stanu fizycznego powietrza, wilgotności ziemi itp.” Chełmoński początkowo malował głównie sceny rodzajowe, szczególnie zajmowało go życie codzienne polskiej i ukraińskiej wsi. W obrazach tych zaskakiwał autentyzmem i bezpośredniością. Jego płótna wypełniają też sceny myśliwskie oraz doskonałe ujęcia koni. Nie bez powodu sławę przyniosły mu rozpędzone czwórki i trójki koni. Jednak w tym czasie pejzaż stanowił jedynie pretekst - był tłem dla rozgrywających się na pierwszym planie scen. W realistycznych, nastrojowych pejzażach z wielką wrażliwością odtwarzał koloryt przyrody. Później stopniowo zaczął odchodzić od sztywnej gersonowskiej formuły malarstwa na rzecz większego rozmachu, żywiołowości, witalności scen. Po odbyciu wizyty w Paryżu i poznaniu Jana Stanisławskiego namalował pierwszy czysty pejzaż Dropie (1886). Od tej pory w twórczości pejzażowej Chełmońskiego rzadko pojawiał się człowiek. Pejzaż urozmaicały wyłącznie zwierzęta i ptaki, szczególnie żurawie, czaple i bociany. W tym czasie (ok. 1887 r.) warszawscy krytycy nadal nie uznawali czystego pejzażu - brakowało im rodzajowości akcji, anegdoty, dydaktyki, zwykły krajobraz wciąż nie wydawał się tematem godnym obrazu, a co najwyżej szkicu. W 1889 r. Chełmoński zamieszkał w Kuklówce i tam skupił się na malowaniu mazowieckich krajobrazów. Obrazy te stały się hołdem wobec wzniosłości i powagi natury. Przyroda w malarstwie Chełmońskiego stanowi najczystsze dzieło Boga i odzwierciedla boską doskonałość. Twórczość pejzażową Chełmońskiego można określić jako balansującą gdzieś między realizmem a symbolizmem, żywiołowością a duchowością, a samego artystę jako uważnego, pełnego pokory obserwatora natury, świadomego jej powagi, siły i prawdy. Maksymilian Gierymski: malarstwo przejmującej nastrojowości Kolejnym ważnym pejzażystą był Maksymilian Gierymski (1846-1874), uznawany za współtwórcę polskiego realistycznego malarstwa pejzażowego XIX w., przedstawiciel szkoły monachijskiej. Gierymski malował sceny batalistyczne i rodzajowe, sceny myśliwskie z XVIII w. utrzymane w stylu rokoka, epizody z powstania styczniowego oraz nastrojowe pejzaże z Mazowsza i Podlasia. Twórczość pejzażowa Maksymiliana Gierymskiego to połączenie precyzyjnego warsztatu rysunkowego, kontemplacyjnego podejścia do natury oraz ogromnej wrażliwości artysty, zabarwionej melancholią i romantyzmem. Jego krajobrazy nie były wiernym odtworzeniem przyrody, jej odwzorowaniem, lecz interpretacją przepuszczoną przez filtr osobistych wrażeń i uczuć. Gierymski potrafił nadać formie malarskiej wartość nadrzędną, co przejawiało się w lekko rozmytych, nieco „przydymionych”, jakby zamglonych widokach, ukazujących szarą polską rzeczywistość. Ta najbardziej go fascynowała, dlatego unikał mocnych kontrastów barwnych i trzymał się ograniczonej palety kolorystycznej, z przewagą brązów, szarości, zieleni, brunatnych tonów. Fot.: fot. DESA Unicum / Default Aleksander Gierymski: poeta światła Fot.: fot. DESA Unicum / Default Polscy impresjoniści Kontynuację i pogłębienie luministycznych poszukiwań Aleksandra Gierymskiego odnajdziemy w malarstwie Władysława Podkowińskiego (1866-1895) i Józefa Pankiewicza (1866-1940) – artystów nazywanych polskimi impresjonistami. Obaj twórcy kształcili się w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona, następnie odbyli stypendium w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. W twórczości zarówno Podkowińskiego, jak i Pankiewicza przełomowy okazał się rok 1889, gdy wyjechali do Paryża i porzucili wyniesioną z Klasy Rysunkowej Gersona realistyczną konwencję przedstawiania na rzecz impresjonistycznej – skupiającej się na uchwyceniu ulotnych wrażeń, zmieniających się warunków atmosferycznych i pór dnia. W 1890 r. w Polsce nastąpiła radykalna zmiana w pojmowaniu pejzażu malarskiego, związana z jego usamodzielnieniem. Bodźcem do tego stała się wystawa w salonie Krywulta impresjonistycznych, rozedrganych prac Podkowińskiego i Pankiewicza, w których samodzielny krajobraz stał się pretekstem do rozwiązań czysto formalnych. Obrazy zostały negatywnie przyjęte przez publiczność i krytykę, ale w dalszej perspektywie wydarzenie to przyniosło pewnego rodzaju nobilitację czystego malarstwa pejzażowego w hierarchii tematów artystycznych. Fot.: fot. DESA Unicum / Default Pejzażyści moderniści Fot.: fot. DESA Unicum / Default Wymieniając słynnych polskich pejzażystów nie sposób nie wspomnieć także o Janie Stanisławskim (1860-1907), który uznawany jest za twórcę „krakowskiej szkoły pejzażowej”. Studia artystyczne rozpoczął w Klasie Rysunkowej Gersona, następnie naukę kontynuował w latach 1884-1885 w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Władysława Łuszczkiewicza, a przez kolejne dziesięć lat doskonalił swój warsztat w Paryżu. Artysta specjalizował się w małych formatach, malowanych głównie na tekturze i niewielkiego rozmiaru deseczkach. Stanisławski był twórcą tzw. czystego pejzażu bez sztafażu - tzn. bez postaci, zwierząt, zabudowań, elementów związanych z działalnością człowieka oraz bez jakiejkolwiek literackiej narracji. W 1900 r. rozpoczął się symbolistyczny etap w twórczości Stanisławskiego. Jego obrazy nabierają metafizycznego znaczenia. Wycinki z pejzażu stają się fragmentem większej całości, soczewką, poprzez którą odzwierciedla się boskie uniwersum. Natura utożsamiana jest przez Stanisławskiego z absolutem, przenikającym każdą materię. Jego pejzaże cechuje rozedrgany sposób malowania szerokimi impastami, synteza form, próba uchwycenia ulotnych wrażeń zmieniających się warunków atmosferycznych. Najczęściej są to rozległe krajobrazy z wyraźnie zaznaczoną linią horyzontu, w których nierzadko bohaterem pierwszego planu jest jakaś samotna roślinka, pełniąca symboliczną funkcję, utożsamiana z duchowym pierwiastkiem wszechświata. Charakterystyczne w pejzażach Stanisławskiego jest zaznaczenie dużej powierzchni nieba, wypełnionego kłębiącymi się obłokami. Fot.: fot. DESA Unicum / Default Na stronach " wieś w malarstwie " zamieszczono wybrane obrazy zawierające tematykę wiejską. Strony 1 i 2 obejmują malarstwo polskie i krótką charakterystykę prezentowanych malarzy, natomiast strony 3 - 5 obejmują malarstwo światowe od XV do XX wieku. W malarstwie światowym starano się uporządkować obrazy wg daty urodzenia malarzy, przy tym wybierano obrazy charakteryzujące życie dawnej wsi, które w krajach zachodnich było nieco inne niż na polskiej wsi. Zainteresowani malarstwem mogą skorzystać z poniższych adresów: , 2, 3, 4, 5, Gęsiarka - T. Axentowicz Pogrzeb huculski - T. Axentow. Konie poniosły - J. Brandt Modlitwa na stepie - Na pastwisku - J. Brandt Pogawędka z praczkami - J. B. Próba konia - J. B. Rozmowa przy studni - J. B. Ucieczka przed burzą - J. B. Babie lato - Bociany - J. Chełmoński Burza - J. Chełmoński Droga w lesie - J. Chełmoński Jesień - J. Chełmoński Kuropatwy - J. Chełmoński Napad wilków - J. Chełmoński Orka - J. Chełmoński Owczarek - J Chełmonski Podczas deszczu - J. Chełmoń. Sprawa przed wójtem - J. Chełm. Wypłata robocizny - J. Cheł. Łoś - Julian Fałat Przeprawa przez roztopy - Zbieranie chmielu - Julian Fałat Trumna chłopska - A. Gierymski Krajobraz leśny - M. Gierymski W polu - A. Kędzierski Gąski - R. Kochanowski Pieczenie kartofli - R. Kochan. Zbieranie kapusty - R. Kochan. Zwózka siana - R. Kochanowski Grzybobranie - F. Kostrzewski Odpust na wsi - F. Kostrzewski Polowanie - F. Kostrzewski Pożar wsi - F. Kostrzewski Grzybobrnie - Sędzia i Telim. Dzieci przed chatą - A. Kotsis Matula pomarli - A. Kotsis Ostatnia chudoba - A. Kotsis W szynku - A. Kotsis TEODOR AXENTOWICZ (Brasov w Siedmiogrodzie 1859 - Kraków 1938). Studiował w Akademii w Monachium (1878-82) i w Paryżu (1882-95). Ok. 1890 był w Londynie, gdzie studiował osiemnastowieczne angielskie malarstwo portretowe i robił kopie z obrazów dawnych mistrzów. Od 1895 mieszkał w Krakowie. Był dyrektorem ASP, współzałożycielem Towarzystwa Sztuka. Cieszył się wielkim uznaniem jako wytworny i modny portrecista, szczególnie kobiet. Cenniejsze są jednak jego sceny rodzajowe z życia chłopów wschodniej Małopolski. JÓZEF BRANDT (Szczebrzeszyn 1841 - Radom 1915). Porzucił studia inżynierskie w Paryżu i zajął się malarstwem; korzystał z porad J. Kossaka i H. Rodakowskiego, uczęszczał do pracowni L. Cognieta. W 1860 powrócił do kraju i odbył z Kossakiem podróż po Ukrainie i Podolu. Od 1862 studiował w Monachium, głównie w pracowni F. Adama i u K. von Piloty'ego w Akademii monachijskiej. Mieszkał stale w Monachium, letnie miesiące spędzał w Orońsku k. Radomia. Od ok. 1875 prowadził we własnej pracowni rodzaj nieurzędowej szkoły dla młodych malarzy, głównie Polaków. Malował przede wszystkim sceny batalistyczne, historyczne i historyczno-rodzajowe, których akcja toczy się na ogół na wschodnich kresach Rzeczypospolitej w XVII w. lub odnosi się do wojen czasów "potopu" szwedzkiego. Malował również sceny rodzajowe ze współczesnego życia wsi i miasteczek oraz myśliwskie. Charakterystyczną właściwością wielu płócien Brandta jest akcentowanie ruchu, wydobycie walorów widowiskowych, barwność malarskiej wizji połączona z dbałością o wierność szczegółów. JÓZEF CHEŁMOŃSKI (Boczki k. Łowicza 1849 - Kukłówka k. Grodziska Mazowieckiego 1914). Uczył się 1867-71 w warszawskiej Klasie Rysunkowej i w prywatnej pracowni W. Gersona, 1872-74 studiował w Akademii monachijskiej. W 1875 udał się do Paryża, gdzie zyskał dużą popularność dzięki oryginalnej tematyce swoich obrazów. Współpracował jako ilustrator z paryskim "Le Monde Illustre". Zwiedzał Włochy, odbywał wycieczki na Podole i Ukrainę. Malował sceny rodzajowe, ukazując z dużym autentyzmem życie wsi polskiej i ukraińskiej, oraz sceny myśliwskie. W realistycznych, nastrojowych pejzażach z wielką wrażliwością odtwarzał koloryt przyrody. Rzadziej malował portrety. Był doskonałym malarzem konia, sławę przyniosły mu rozpędzone "Czwórki" i "Trójki". JULIAN FAŁAT (Tuligłowy k. Przemyśla 1853 - Bystra na Śląsku 1929). Uczył się 1869-71 u W. Łuszczkiewicza w krakowskiej SSP, 1878-80 w Akademii monachijskiej. Wiele podróżował po Europie, w 1885 odbył podróż dookoła świata. Zaproszony w następnym roku przez cesarza Wilhelma II (którego poznał na polowaniu na niedźwiedzie u Radziwiłłów w Nieświeżu) do Berlina, spędził tam 10 lat, malując sceny myśliwskie dla cesarza i dworu. Z W. Kossakiem i kilkoma innymi polskimi malarzami pracował nad panoramą Przejście przez Berezynę. Mianowany w 1895 dyrektorem SSP w Krakowie, zreformował system nauczania. W 1910 osiadł w Bystrej. W początkowym okresie dużo rysował i malował akwarelą motywy pejzażowe, rodzajowe i typy ludowe z najbliższego otoczenia. Od czasu pobytu w Nieświeżu często powracał do tematyki myśliwskiej w zimowej scenerii, do motywu dzikiej zwierzyny, malował pejzaże z Litwy, Polesia, podgórza Beskidu Śląskiego, widoki starego Krakowa. Sceny z polowań i zimowe pejzaże z potokiem w śniegu przyniosły mu największą popularność. Malował też portrety, liczne autoportrety, typy ludowe. Posługiwał się techniką olejną, gwaszem, pastelem, najchętniej jednak akwarelą. Wirtuozeria, wrażliwość na kolor, umiejętność oddania najsubtelniejszych zjawisk barwy i światła pozwalają zaliczyć go do najwybitniejszych polskich akwarelistów. ALEKSANDER GIERYMSKI (Warszawa 1850 - Rzym 1901). Uczył się najpierw w Klasie Rysunkowej w Warszawie, kontynuował naukę 1868-72 w Akademii monachijskiej. Zmieniał często miejsce pobytu ( Warszawa, Monachium, Rzym, Paryż). Zafascynowany włoskim malarstwem renesansowym, zwłaszcza weneckim, podjął własne poszukiwania w zakresie koloru. W scenach rodzajowych, pejzażach, widokach miejskich, w licznych nokturnach z Monachium i Paryża kładł nacisk na studia koloru i światła, zbliżając się do osiągnięć impresjonistów i postimpresjonistów. W wielu kompozycjach malarskich i w licznych rysunkach dawał wyraz nurtującym go zainteresowaniom problematyką społeczną. MAKSYMILIAN GIERYMSKI (Warszawa 1846 - Reichenhall w Bawarii 1874). Brał udział w powstaniu styczniowym, po czym studiował krótko w Szkole Głównej i w SSP w Warszawie. Od 1867 przebywał w Monachium, gdzie studiował malarstwo w Akademii. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, epizody z powstania styczniowego, sceny polowań z udziałem wytwornych jeźdźców w rokokowych strojach, cieszące się wielkim powodzeniem na zagranicznych rynkach sztuki. W jego obrazach uderza swoboda i naturalność kompozycji, subtelne, malarskie odczucie krajobrazu, mistrzowskie rozwiązania problemu światła, talent kolorystyczny. Był jedną z czołowych osobistości polskiej kolonii malarskiej w Monachium. APOLONIUSZ KĘDZIERSKI Urodził się w rodzinie prowincjonalnego nauczyciela. Po upadku powstania styczniowego Kędzierscy osiedlają sie w Radomiu, gdzie młody Apoloniusz rozpoczął naukę w miejscowym gimnazjum. Dzięki uzdolnieniom rysunkowym znalazł się w Orońsku, gdzie Józef Brandt prowadził prywatną szkołę malarską. W 1885 roku Brandt kieruje A. Kędzierskiego na nauki w warszawskiej Klasie Rysunkowej u Wojciecha Gersona. W 1886 roku, również przy pomocy Brandta, A. Kędzierski wyjechał na studia do Monachium. W roku 1894 osiedlił się w Warszawie. Zmarł w oblężonej Warszawie 21 września 1939 roku. Początkowo malował w stylu Józefa Brandta, któremu tak wiele zawdzięczał. W późniejszym okresie życia przerzucił się na malarstwo akwarelowe. Malował pejzaże, sceny rodzajowe, starych rybaków znad Narwi, główki pięknych łowiczanek, kwiaty i zwierzęta. ROMAN KOCHANOWSKI (ur. 28 lutego 1857 w Krakowie - zm. 3 sierpnia 1945 we Freising, Bawaria) Początków malarstwa uczył się u Maksymiliana Cercha. Studia malarskie rozpoczął w 1874 roku w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie (1873/75) pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Henryka Grabińskiego (rysunek i malarstwo pejzażowe). W 1875 roku przeniósł się do Wiednia do Akademii Sztuk Pięknych gdzie studiował początkowo u Christiana Grieppenkerla a w latach 1976-78 u Eduarda Lichtenfelsa jako stypendysta na wydziale pejzażu. W okresie wiedeńskim, trwającym do 1881 roku zaczął odnosić pierwsze sukcesy malarskie: złoty medal w akademii wiedeńskiej, wystawy w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych i lwowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. W 1881 roku przeniósł się do Monachium, gdzie mieszkał i pracował aż do śmierci. FRANCISZEK KOSTRZEWSKI Pejzażysta-realista, popularny artysta Warszawy XIX w. Uczeń Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie - Aleksandra Kokulara, Christiana Breslauera, Jana Feliksa Piwarskiego, Rafała Hadziewicza i Marcina Zaleskiego. Odbywał z kolegami, między innymi z Wojciechem Gersonem i Ignacym Gierdziejewskim wędrówki po kraju, dostarczające tematów do studiów pejzażu i ludzi. Malował pejzaże i sceny rodzajowe (6 obrazów do dekoracji parostatków wiślanych w 1852 roku). Od ok. 1860 poświęcił się głównie ilustratorstwu (szkice okolicznościowe i karykatury). Współpracował z czasopismami warszawskimi, jak Tygodnik Ilustrowany i Kłosy. W jego twórczości ścisłość obserwacji łączy się zawsze z zacięciem humorystycznym. ALEKSANDER KOTSIS (Ludwinów 1836 - Podgórze 1877, obie miejscowości dziś w obrębie Krakowa). Studiował w SSP w Krakowie u Stattlera, W. Łuszczkiewicza i A. Płonczyńskiego, a dzięki stypendium kontynuował naukę w Akademii w Wiedniu (1860-62). Do Wiednia jeździł jeszcze w 1870, a w 1871-75 przebywał głównie w Monachium. Malował przede wszystkim obrazy rodzajowe z życia wsi, często sentymentalne w wyrazie, i portrety, Był wielkim miłośnikiem gór, co znalazło odzwierciedlenie nie tylko w scenach z życia górali, lecz także we wrażliwie zobaczonych i pięknych w kolorze krajobrazach. Twórczość artysty, a szczególnie jego szkice olejne, bardzo wysoko cenili koloryści. 1, 2, 3, 4, 5, Powrót do strony głównej W malarstwie spotykamy się z obrazami przedstawiającym praktycznie wszystkie elementy naszego życia. Dla wprowadzenia pewnego porządku i systematyzacji tego co przedstawiają dane dzieła wprowadzono pojęcie gatunku malarskiego. Jednak pomimo tego podziału w dalszym ciągu niektóre obrazy wyłamują się schematom i należą do kilku kategorii jednocześnie. Nietrudno wyobrazić sobie elementy martwej natury w malarstwie animalistycznym albo sceny z malarstwa batalistycznego w malarstwie historycznym. Sam pomysł wyznaczenia gatunków malarskich pojawił się w siedemnastowiecznej Francji w Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby. W tym wpisie postaramy się przybliżyć niektóre z animalistyczneMalarstwo marynistyczneMalarstwo portretoweMartwa naturaMalarstwo batalistyczneMalarstwo religijneMalarstwo abstrakcyjneMalarstwo animalistyczneZaczniemy od animalistyki. Jest to jeden z najstarszych rodzajów malarstwa. Początków należy upatrywać już w Paleolicie. Jak sama nazwa wskazuje obrazy z tego gatunku przedstawiają zwierzęta. Mogą to być zarówno dzikie konie jak i zwierzęta domowe. Malarza specjalizującego się w tego typu malarstwie nazywamy Animalistą. Do polskich artystów tego gatunku należy zaliczyć Juliusza Kossak czy Józefa marynistyczneMarynistyka jest gatunkiem obrazującym krajobrazy morskie. Należy jednak zaznaczyć, że nie chodzi tu tylko o widok morza i statków. Do marynistyki zaliczymy również krajobrazy portowe, sceny bitewne na morzu które równie dobrze mogą występować w malarstwie batalistycznym, nabrzeża oraz zwykłe kutry rybackie. Analogicznie do animalistyki, artysta malujący obrazy marynistyczne nazywany jest Marynistą. Wśród polskich marynistów znajdziemy takie nazwiska jak Adam Werka oraz Henryk portretowePortret to bez wątpienia jeden z najpopularniejszych gatunków malarstwa. Najczęściej przedstawiały członków rodziny, często dziadków i babć. Zazwyczaj przechodziły z pokolenia na pokolenie, były swoistą formą fotografii. Portrety nie zawsze przedstawiały jedną osobę, równie dobrze mogło to być kilka czy kilkanaście osób na jednym obrazie. Wśród najsłynniejszych obrazów, a prawdopodobnie jako najsłynniejszy należy uznać “Mona Lisa” autorstwa Leonarda da Vinci. Obraz olejny namalowany na drewnie, prawdopodobnie przedstawiający Lisa Gherardini jednak nawet dzisiaj są wątpliwości co do tego czy to aby na pewno ta kobieta znajduje się na obrazie. W naszym kraju można oglądać “Portret damy z gronostajem” tego samego naturaW obrazach z gatunku martwej natury mamy do czynienia z przedmiotami nieożywionymi. Najczęściej obrazują kwiaty, książki, przybory myśliwskie oraz inne przedmioty dnia codziennego. Jeżeli na obrazie występuje człowiek albo jakieś duże zwierzę, nie są oni elementami głównymi na obrazie. Często artyści przedstawiali na płótnie również ludzkie czaszki. Miała to być alegoria przemijania i ulotności ludzkiego życia. Początków martwej natury należy upatrywać w starożytności. Do artystów z naszego kraju tworzących dzieła związane z martwą naturą zaliczyć można Olgę Boznańską, Jana Cybisa czy Stefana batalistyczneJest to dla wielu osób najciekawszy gatunek malarstwa, niesamowicie efektowny i dekoracyjny. Jak nietrudno się domyślić motywem przewodnim batalistyki są sceny charakterystyczną obrazów batalistycznych jest to że występują na nich dziesiątki postaci. Prowadzi to często do tego, że obrazy są znacząco większe od tych z innych gatunków malarskich. Wymaga to odpowiedniego miejsca do ekspozycji. Najbardziej znane polskie obrazy tego typu to “Bitwa pod Grunwaldem” oraz “Panorama Racławicka”. O ile ten pierwszy jeszcze mieści się na ścianie o tyle drugi jest wystawiany w budynku umożliwiającym całą jego ekspozycję. Należy jednak pamiętać że “panorama” z założenia osiąga duże rozmiary. W naszym kraju do największych malarzy tego gatunku należy zaliczyć Jana Matejko, Jana Styka i Wojciecha religijneGatunek malarstwa obrazujący Boga, Trójcę Świętą, Anioły, epizodów ze starego testamentu itd. Bez wątpienia najpopularniejszym dziełem religijnym jest “Sąd ostateczny” Michała anioła, jednak jest to fresk a nie tradycyjny obraz. Innym malowidłem ściennym o nieprzecenione wartości artystycznej jest “Ostatnia wieczerza” Leonarda da Vinci. Do największych dzieł stricte malarskich zaliczane są El Greco, Wniebowzięcie Maryi, Jacopo Tintoretto, Ostatnia Wieczerza, oraz Caravaggio, Ukrzyżowanie św. abstrakcyjneCzęsto najmniej zrozumiały z gatunków malarskich. Wynika to z tego, że nie prezentuje żadnych obiektów. Jest to stosunkowo młody gatunek, którego narodzin należy upatrywać w Rosji. Za ojca tego gatunku uznaje się Wassily Kandinsky rosyjskiego malarza. Pierwsze obrazy abstrakcyjne stworzył na początku dwudziestego wieku. Malarstwo abstrakcyjne operuje kolorem, do jego zrozumienia przydatny bywa niekiedy jak zostało wspomniane w pierwszym akapicie nie są to wszystkie gatunki malarskie. Należy wspomnieć o akcie, weducie, malarstwie mitologicznym, historycznym oraz alegorycznym. Malarstwo w różnej formie towarzyszy ludziom od tysięcy lat. Zmienia się, ewoluuje i tworzy nowe gatunki. Pozostaje czekać na kolejne wielkie dzieła, być może właśnie teraz gdzieś z dala od mediów w zaciszu niewielkiej pracowni swoją pracę zaczyna nowa gwiazda rodzaju obrazy można przywieźć chociażby z NowakMiłośnik gry na gitarze, skończył studia ekonomiczne, lubi sprawdzać różnego rodzaju produkty w boju. We're sorry for the confusion. We're currently working on it. Try refreshing in a few minutes. Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa: Wystawa "Pejzaż i sceny rodzajowe w malarstwie polskim XIX i XXw." Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa: Wystawa "Pejzaż i sceny rodzajowe w malarstwie polskim XIX i XXw." Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa: Korytarz I piętra

sceny rodzajowe w malarstwie polskim